“You must choose a road for yourself.”

Já, og næst í nýstofnuðu bókahorni Gambrans er teiknisagan Road to Perdition eftir Max Allen Collins og Richard Piers Rayner. Ég er ekki enn búinn að sjá myndina og kannski er Tom Hanks fínn – en það var fyrst og fremst einn maður sem ég sá fyrir mér sem O’Sullivan – og það var Paul Newman á sínum yngri árum. Gamli Newman passar svo vissulega fullkomlega við Rooney – sem heitir Looney í bókinni sem og raunveruleikanum og mikil synd að myndin hafi sleppt því viðeigandi nafni. Ekki það að gamli Looney sé neitt ógurlega klikk, en sonur hans er stórkostlega krípí frík. Svo kannast ég ekkert við þennan dúd sem Jude Law á að leika úr bókinni – en Law er snillingur – þó ég eigi ennþá eftir að sjá hvort hann geti leikið likeable karakter en það kemur ekki í ljós hérna. Hann er einhvernveginn alltaf gaurinn sem fær allt upp í hendurnar, er endalaust neikvæður en kemst samt upp með það því hann getur gjörsamlega leikið sér með fólk eins og honum sýnist. Hefðu þeir eitthvað getað gert Talented Mr. Ripley án hans? Svo var ég að hugsa um út frá karakternum hans í Gattaca (sem heitir Eugene) að myndin virðist mjög innblásin af Long Days Journey Into Night – besta leikrit sem ég hef lesið hvað sem öllum móðurelskandi dönskum prinsum líður. En já, ég er mjög duglegur í útúrdúrunum í dag, ég var að tala um Road to Perdition. Endirinn – sem er líklega öðruvísi í myndinni – gefur nafninu nýja og mjög skemmtilega vídd. En það sem er fyrst og fremst að virka eru myndirnar, andlitið á O’Sullivan er síbreytilegt, einföld en útpæld trix. Já, og hún er blóðug. John Woo er tilgreindur í formálanum sem áhrifavaldur og það sést.