Enda er þetta kannski spurning um orð. Raunsæi er ekki merkilegur dómur um bók. Að hún lýsi einhverju sannfærandi, að það sé sannleikur í henni, að henni tekist að koma manni inní hugarheim fiskvinnslukonu / uppvaskara / stjórnmálamanns – það er allt saman jákvætt – raunsæið aftur á móti getur verið svo mikið fangelsi. Líklega hefur engin verið jafn trúr raunsæinu og höfundur sem ég man ekki lengur hvað hét sem var að skrifa ævisöguna sína og var meira en ár að skrifa niður hvern dag – það er raunsæi. Á meðan eru flest þau verk sem auglýsa sig sem raunsæisleg venjulega mestanpartinn að ljúga að manni. Sýna manni ævinlega myndir sem svartsýnt fólk, gerilsneytt ímyndunarafli dregur af heiminum. Einstaka sinnum tekst þetta, til dæmis í fyrstu bók Auðar Jóns og þeirri einu sem ég hef lesið, einhvernveginn nær hún lýríkinni í þessu. Svo tekst það líka í Íslenska draumnum – sem er einmitt ástæða þess að mér finnst Íslenski draumurinn ömurleg bíómynd. Sem er kannski ástæðan að ég er að þvælast í útlöndum nú eins og endranær?

Ásgeir sem þykist vera í Tékklandi en er samkvæmt öruggum heimildum að vinna undercover í fiski í Þorlákshöfn á meðan hann undirbýr stóru íslensku raunsæisskáldsöguna – vinnutitill „Slor“. Hugmyndin er að skylda alla útlendinga sem koma til landsins í fisk til að lesa bókina sem hluta af íslenskunámi. Spurning hvort einhver svindli og horfi bara á Hafið í staðinn?